De Amerikaanse trombonist Ryan Keberle en de Franse pianist Frank Woeste begonnen hun samenwerking onder de naam “Reverso” waarin ze beiden leider zijn, zij zien hun muziek als een weg met twee richtingen. Ze waren niet alleen geïnteresseerd in de vermenging van jazz en klassiek maar ook in de historische betekenis van de wederzijdse beïnvloeding gedurende de laatste 120 jaar. En nog steeds zijn er heden ten dage muzikanten actief in beide stromingen waartoe ook Frank en Ryan behoren. “I love the chamber Music vibe that we have with this band, of course this is jazz, because it’s very improvised, but at the same time you can hear the classical background in it” schrijft Frank Woeste in het cd boekje. Dat was ook al het geval met het debuutalbum van Reverso “Suite Ravel” waar de inspiratie de muziek van Maurice Ravel was, in het bijzonder de piano suite “Le Tombeau de Couperin”.

Met “The Melodic Line”graaft de groep zich nog dieper in de mogelijkheden van wederzijdse kruisbestuiving tussen jazz en klassiek door een nadere beschouwing van de muziek van Les Six, een groep Franse componisten uit het begin van de 20ste eeuw waaronder Darius Milhaud (1892-1974), Francois Poulenc (1899-1963), Germaine Tailleferne (1892-1955), George Auric (1899-1983), Louis Durey (1888-1979) en de Zwitser Arthur Honegger (1892-1983). Zij wilden nieuwe Franse muziek maken, hun idee was de Franse muziek te ontdoen van het impressionisme van Claude Debussy en van Duitse invloeden van Richard Wagner en Richard Strauss. De nieuwe muziek wordt gekenmerkt door speelsheid en eenvoud met een menging van invloeden van Stravinsky, Satie en populaire muziek zoals de Amerikaanse jazz, variété, en Braziliaanse dansen zoals de Samba. Zij voelden zich verbonden met het kubisme, hun motto was l’art pour l’art.

Keberle en Woeste, beiden zowel componist als improvisator, hebben door het spelen en bestuderen van de muziek van Les Six hun eigen muziek gecreëerd. Zij gebruiken hier geen standaard jazz ritme sectie, op “Suite Ravel” was er nog sprake van drummer Jeff Ballard naast cellist Vincent Courtois, hier is alleen de laatste aanwezig, vooral ook omdat de resonantie tussen trombone en cello geweldig klinkt. Bovendien is er meer sprake van ritmische vrijheid zonder slagwerk.

Niet geheel toevallig ben ik een liefhebber van de muziek van Les Six, althans wat betreft Milhaud en Poulenc, dus keek ik vol verwachting uit naar de muziek op dit album en ik werd niet teleurgesteld, integendeel het is bijzonder fraai wat deze 3 musici hebben gebrouwen van de klassieke inspiratie bronnen. Het blijft vooral jazz maar mede door de aanwezigheid van de cello en het karakter van de muziek moeten we hier spreken van kamer jazz. Met titels als “Blue Feather”, “Major Jack”, “L’Arlequin Lunaire” etc. laten Keberle en Woeste die alle nummers voor hun rekening namen, wel merken dat het geen rechtstreekse afleidingen zijn van het werk van de componisten van Les Six. Om te kunnen genieten van deze mooie muziek is het dus absoluut niet noodzakelijk een liefhebber van klassiek te zijn.

Jan van Leersum.